Αρχείο
"Οι Μοιραίοι", απαγγελία: Βάρναλης, τραγούδι: sir Mpithi, πιάνο: Θεοδωράκης
Αγγελάκας, για τις "ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού", ή, πάλαι ποτέ, "κωστοπουλισμού"
Ο Αγγελάκας σχολίασε ως εξής την απάντηση- απολογία Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ:
«Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.
Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:
Ναι ή όχι, -εν τέλει;
Μανώλης Αναγνωστάκης
Ἡ ἀπόφαση
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω…
Η αφορμή συγγραφής του "Άξιον Εστί"
Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου…»
Το 1959 μετά από αρκετά χρόνια ποιητικής σιωπής, ο Οδυσσέας Ελύτης τυπώνει το «Άξιον Εστί», που τον επόμενο χρόνο του δίνει το Α΄ Κρατικό βραβείο Ποίησης, ενώ τότε εκδίδει και τις «Έξη και Μία Τύψεις για τον Ουρανό». Λίγο πριν τυπωθεί το «Αξιον Εστί» ο ποιητής που δεν ανήκε καν στην Αριστερά, είχε εμπιστευθεί επιλεγμένα αποσπάσματα στο αριστερό περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης». Δέκα χρόνια μετά την έκδοση του έργου, ο ποιητής θα εμπιστευθεί στον Γ. Π. Σαββίδη κάποιες σημειώσεις που εξηγούν το πώς δημιουργήθηκε το «Αξιον Εστί».
«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του ’48 με ’51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα.
"Βαστάτε αδέλφια"- Σοφία Λαμπίκη + "Οἱ Γάτες τ᾿ Ἅι-Νικόλα"- Γιῶργος Σεφέρης
Οι γάτες τ’Αη Νικόλα, Ελένη Πατακού
Δεν θα γράψω για όλους τους Έλληνες. Δε με νοιάζουν αυτοί που ήρεμα περνούν τη ζωή τους μέσα στο βόθρο σα τους χοίρους μασουλώντας τα σκατά που τους πετά ο χοιροτρόφος και τώρα σκούζουν αφού έφτασε η ώρα της σφαγής τους.
Αυτοί που βολεύτηκαν σε μια θεσούλα πατώντας επί πτωμάτων αξιότερων απ΄αυτούς, για ένα μισθό, για μια αδειανή ζωή.
Ούτε εκείνοι με νοιάζουν που απλώσανε τα ποδάρια τους δανειζόμενοι για να ζήσουν τη Ντόλτσε Βίτα που τους έταξε ο καπιταλισμός και τώρα κλαίνε γιατί κατάλαβαν ότι λέτσοι ήτανε πάντα, έσβησε το λούστρο των καγιέν και της Αράχωβας.
Θεόδωρου Αγγελόπουλου επικήδειος…
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ – «Δεν έχω άλλον τρόπο λύτρωσης παρά τις ιστορίες που αφηγούμαι…«
Συζητήσαμε κοντά τρεις ώρες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο – έναν από τους ελάχιστους ‘‘παγκόσμιους’’ Έλληνες. Μαζί μου ήταν και η Ντοστένα Λαβέρν από το γαλλικό περιοδικό ‘‘Les saisons d’ Alsace’’, που ετοιμάζει ένα αφιέρωμα σ’ αυτόν και το έργο του. Λύθηκε γρήγορα. Μίλησε για χίλια πράγματα. Για τη ζωή του, τις ταινίες του, τις μνήμες του, το όραμά του ως δημιουργού– σκέψεις, βιώματα, μικροπεριστατικά. Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Αργότερα, στο σπίτι μου, απομαγνητοφωνώντας τον για τις ανάγκες του περιοδικού, είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να χειραγωγήσω έναν ωκεανό. Αδύνατον. Είχα στα χέρια μου περισσότερο υλικό για βιβλίο, παρά μια απλή συνέντευξη. Ίσως το κάνω κάποτε. Να κάποια ‘‘πρώιμα’’ κι ανεπεξέργαστα αποσπάσματα.
Κρίμα και crime: Αλεξίου, Γαλάνη και ΚΚΕ νομιμοποιούν τον φοροφυγά Γιαννίκο + Ο Χριστιανόπουλος "απαντά" στις δυο ντίβες και σε όλους τους φραγκολάγνους
«Από την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012 η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη θα πραγματοποιήσουν δεκαπέντε (15) εμφανίσεις στο Παλλάς …»
«Η Ελληνική Θεαμάτων (http://www.ellthea.gr) δημιουργήθηκε το 1999 και έχει εξελιχθεί στη μεγαλύτερη εταιρία θεατρικών παραγωγών στην Ελλάδα.
Στο δυναμικό της εταιρίας ανήκουν μερικά από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα θέατρα στην Αθήνα:
Το Παλλάς, το Αλίκη, το Μικρό Παλλάς, το Δημήτρης Χορν, το Κιβωτός, το Πειραιώς 131, το Λαμπέτη, το Αποθήκη, το Εμπορικόν και το Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη….»
ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ, Ο ΘΕΑΤΡΑΝΘΡΩΠΟΣ
Πώς γεννήθηκε, πώς μεγάλωσε και πώς γιγαντώθηκε σε βαθμό πρωτοφανή, η μεγαλύτερη, εγχώρια, θεατρική επιχείρηση: η Ελληνική Θεαμάτων ή ΕΛΘΕΑ
Ο Διονύσης Σαββόπουλος θυμάται τους εκδρομείς του '60 και τις παρέες τους…
Ήταν πολλοί του ’60 οι εκδρομείς. Πρόσωπα επιφανή ή υπόγεια, που διαμορφώσανε ό,τι αντέχει ακόμα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τούς θυμάται έναν έναν μέσα από επεισόδια και πλάκες μιας κοινής, μποέμικης ζωής που μοιραζόταν σε πλατείες και στέκια, μαζί με το φαΐ και τα ψιλά.
Παρέες – Στέκια
Υπήρχαν δύο μεγάλα στέκια στην Αθήνα: το ένα ήταν το Κολωνάκι και το άλλο ήταν η Φωκίωνος Νέγρη. Στο Κολωνάκι πήγαινε ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, ο Λυκουρέζος, ο Γκάτσος, ο Βασιλικός και άλλοι. Μία διανόηση γύρω από την ελληνικότητα. Ήταν η κεντρική παρέα και γύρω απ’ αυτή δημιουργούνταν άλλες παρέες μικρότερες, που είχαν ανάλογο πνεύμα. Νεότεροι ζωγράφοι, νεότεροι μουσικοί. Πηγαίναμε και εμείς στην κεντρική παρέα, της προσκολλήσεως βέβαια.
«Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή»…
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Υγρός και κρύος άνεμος ράπιζε το πρόσωπο στη λεωφόρο, έσπρωξε δάκρυα στα μάτια και τα δάκρυα κρυστάλλωσαν και διαθλούσαν φώτα, φώτα λευκά και κόκκινα, φώτα πράσινα, κίτρινα, χρυσά, φανοί πορείας, φλας, και φώτα-στολίδια που πάσχιζαν να δώσουν χρώμα εορταστικό στον παγωμένο δρόμο, στη μουδιασμένη πόλη, στους κατηφείς ανθρώπους. Πάλευαν τα φώτα να σχίσουν το υγρό σκοτάδι, να αραιώσουν την πυκνή θλίψη που τύλιγε την πόλη, πάλευαν σιωπηλά, όπως κάθε χρόνο, μα τώρα διαφορετικά.
"Όταν ήμουνα μικρός, μεσ' τα κύματα δεν μ' ένοιαζε, αν υπήρχαν μετοχές, ή αν έτσι, απλώς, εμένα μου έμοιαζε…"
Όταν ήμουν μικρός το Χρηματιστήριο σχεδόν δεν υπήρχε..
Δεν έλεγαν πως πήγε στις ειδήσεις, δεν υπήρχαν διαφημίσεις για τον ειδικό τύπο στην τηλεόραση, δεν «έπαιζε» κανείς γνωστός μας.. Μετοχές εκτός από τους πολύ πλούσιους είχαν μόνο κάτι καπεταναίοι που «μπαίνανε» στις εταιρείες που δουλεύανε..
Το Μώλυ 