Περί Λουκά Παπαδήμου…
«.. Ο μοναδικός θεσμικός παράγοντας που χτύπησε τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση του ελληνικού χρηματιστηρίου, προκαλώντας μάλιστα έντονες αντιδράσεις»
Κολλέγιο Αθηνών, 1966. Είναι η χρονιά που αποφοίτησαν τόσο ο Λουκάς Παπαδήμος όσο και ο εφοπλιστής Νικόλαος Τσαβλίρης. Τα θρανία τους ήταν το ένα δίπλα στο άλλο καθ΄όλη τη διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων…
«Γνωρίζω τον Λουκά από τα μαθητικά μας χρόνια στο Κολλέγιο Αθηνών. Καθομαστε στα διπλανά θρανία όλα τα χρόνια. Ο Λουκάς ήταν άριστος μαθητής, ο καλύτερος της τάξης. Άλλωστε σας τελειόφοιτος διακρίθηκε και ως ο καλύτερος μαθητής που έχει μια σφαιρική προσωπικότητα. Ο Λουκάς ήταν ένα ήσυχο, μοναχικό παιδί. Ήτανε από νεανική ηλικία πολύ ώριμος και σοβαρός. Δε συμμετείχε σε αταξίες και σε καζούρες. Απ’ ότι θυμάμαι δεν τιμωρήθηκε ποτέ από τη διεύθυνση, δεν έκανε ποτέ παραπτώματα. Ηταν πολύ μελετηρός και πολύ προχωρημένος στις γνώσεις, διάβαζε πολλά πράγματα και εκτός σχολικού προγράμματος. Ο Λουκάς γενικά είχε ένα πολύ δυνατό θετικό μυαλό«.
«Εγώ γνωρίζω τον Λουκά και στη μετέπειτα σταδιοδρομία του» είπε ο κύριος Τσαβλίρης και πρόσθεσε «είναι ένας πάρα πολύ έντιμος και ηθικός άνθρωπος και πατριώτης. Εγώ πιστεύω πως εάν του ανατεθεί αυτό το έργο της πρωθυπουργίας θα μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Είναι καλός διοικητής, είναι υπεύθυνος και χαίρει εμπιστοσύνης. Πληροί τις προϋποθέσεις του αντικειμενικού, έντιμου διοικητού ο οποίος θα κοιτάξει την πατρίδα του. Πολιτικάντης δεν είναι, δεν ψάχνει την ψήφο, δεν τον ενδιαφέρουν τα χρήματα. Είναι ένας άνθρωπος με σπάνιο ήθος».
Σε διπλανά θρανία καθόνταν στο Κολλέγιο Αθηνών οι συμμαθητές Λουκάς Παπαδήμος και Κώστας Αρζόγλου. Και οι δύο αποφοίτησαν το 1966. «Χαίρομαι πάρα πολύ για τη διαδρομή του Λουκά» μας είπε και συνέχισε «έχω μνήμες από τον Λουκά στο σχολείο, στην τάξη. Στα μαθηματικά ήταν πάρα πολύ προσηλωμένος. Καθόμασταν σε διπλανά θρανία, τελείως διπλανά δηλαδή. Ήτανε πολύ καλός μαθητής, θυμάμαι και στην Ιστορία ήταν πολύ καλός. Δεν ήταν ζωηρός και δε συμμετείχε στις μαθητικές πλάκες εύκολα, υπήρχανε πολύ πιο άτακτα παιδιά και εγώ όσο με έπαιρνε συμμετείχα στις πλάκες αλλά όχι ο Λουκάς».
«Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη μεθοδικότητα και στην οργάνωση του Λουκά» δήλωσε ο κύριος Αρζόγλου και συμπλήρωσε » νομίζω ότι σε αυτή τη φάση χρειάζονται άνθρωποι με γνώσεις. Αυτό το κουστουμάκι που μας έχει φορεθεί από την Ευρώπη μας πέφτει λίγο στενό. Ο Λουκάς νομίζω πως ξέρει πολύ καλά πώς θα είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας χωρίς να πληγούν οι άνθρωποι, χωρίς να κοιτάμε μόνο να βγουν τα νούμερα της οικονομίας. Ο Λουκάς είμαι σίγουρος ότι θα έχει αυτή την αντίληψη, όχι με την έννοια να κάνουμε ρουσφέτια αλλά με την έννοια πως το κουστουμάκι θα μας έρχεται καλά».
(: Παρεμπιπτόντως, το Αμερικάνικο Κολέγιο κυβερνάει τη χώρα!)
Πηγή: http://www.newsit.gr
«Αν εκείνοι που χρησιμοποιούν ένα σύστημα νομίσματος επιλέξουν να αλλάξουν τις συμφωνίες βάσει των οποίων δημιουργήθηκε, το νόμισμα παύει να έχει αξία και όσο πολλά χρήματα κι αν είχε κάποιος, δεν θα μπορούσε πια να τα χρησιμοποιήσει για να προμηθευθεί τα χρειώδη».
Το απόσπασμα από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη που επέλεξε να χρησιμοποιήσει ο Λουκάς Παπαδήμος στην ομιλία του ως υποψήφιος για τη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ το 2002 συμπυκνώνει και τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα σήμερα που ο ίδιος εμφανίζεται ως ο επικρατέστερος υποψήφιος για τη θέση του πρωθυπουργού στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι ίσως ο πιο διακεκριμένος Ελληνας τα τελευταία χρόνια σε διεθνές επίπεδο και αποτελεί πρόσωπο που απολαύει της εμπιστοσύνης όχι μόνο της πλειονότητας του πολιτικού κόσμου στη Ελλάδα, αλλά και της ευρωπαϊκής ελίτ.
Η πλούσια εμπειρία που αποκόμισε ως τραπεζίτης από τις θέσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αντιπροέδρου της ΕΚΤ τον καθιστά αξιόπιστο συνομιλητή όλων των διεθνών οικονομικών οργανισμών.
Παρά το γεγονός ότι το προφίλ του έχει χαρακτηριστικά «τεχνοκράτη», συνδυάζει αρμονικά την επαγγελματική και την ακαδημαϊκή του ιδιότητα με την πολιτική οπτική. Η επιτυχημένη θητεία του κ. Παπαδήμου στην αντιπροεδρία της ΕΚΤ (2002-2010) του απέδωσε τον τίτλο της «ήρεμης δύναμης».
Γεννημένος στην Αθήνα στις 11 Οκτωβρίου 1947, με καταγωγή από τη Δεσφίνα της Φωκίδας, ο Λουκάς Παπαδήμος με την πάροδο του χρόνου έχτισε ένα πλούσιο επιστημονικό, επαγγελματικό και ακαδημαϊκό βιογραφικό. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και κατόπιν σπούδασε Φυσική (: !!!) στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), από όπου αποφοίτησε το 1970.
Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Ηλεκτρολογική Μηχανική (1972) και έκανε διδακτορικό (1978) στα Οικονομικά. Μέχρι το 1985 εργάστηκε ως βοηθός ερευνών και ειδικός επιστήμων στο ΜΙΤ και ως οικονομικός εμπειρογνώμων στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1985 αναλαμβάνοντας οικονομικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος.
Το 1993 ορίστηκε από τον τότε πρωθυπουργό, Α. Παπανδρέου, υποδιοικητής και έναν χρόνο αργότερα διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος θέση στην οποία υπηρέτησε μέχρι το 2002.
«Κρυφή» δημοσκόπηση έδειχνε πως μια πιθανή κυβέρνηση Παπαδήμου έκλεινε την «ψαλίδα» μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στις δύο μονάδες
Υπήρξε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και συνέβαλε στην είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Παράλληλα διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος (1994-1998) και πρόεδρος της Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής της Επιτροπής των Διοικητών των Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (1993-1995).
Το 2002 επιλέχτηκε από την ΕΕ στη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, στην οποία ολοκλήρωσε τη θητεία του το 2010. Την ίδια χρονιά αποδέχτηκε τη θέση του άμισθου οικονομικού συμβούλου στο γραφείο του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, (: με τέτοιο διαχρονικό και «ένδοξο» πασοκικό παρελθόν, ΓΙΑΤΙ δεν τον ήθελε ο ΓΑΠ, άραγε;;;).
Μονόδρομος η εξυγίανση
Ο Λουκάς Παπαδήμος είχε επισημάνει σε φετινή ομιλία που πραγματοποίησε στο περιφερειακό συνέδριο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Λεμεσό ότι τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας είναι μονόδρομος για την Ελλάδα.
Στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ΟΝΕ
Ο ΛΟΥΚΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ έχει συνδέσει το όνομά του με την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1994-2002) συνέβαλε ουσιαστικά στην είσοδο της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Τα πρώτα χρόνια της θητείας του στη θέση του κεντρικού τραπεζίτη επιφορτίστηκε με το έργο της προετοιμασίας για την ένταξη στην Ευρωζώνη και από το 1996 συνεργάστηκε στενά με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για την επιτυχή είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ.
«Καμπανάκι»
Αξιοσημείωτο είναι ότι το 1999 ο Λ. Παπαδήμος ήταν ίσως ο μοναδικός θεσμικός παράγοντας που χτύπησε τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση του ελληνικού χρηματιστηρίου, προκαλώντας μάλιστα έντονες αντιδράσεις.
Με «διαβατήριο» την επιτυχημένη θητεία του ως αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (2002-2010), θεωρείται ότι είχε σημαντική συνεισφορά στην απόφαση του προέδρου της ΕΚΤ, Ζ. Κλ. Τρισέ, να συνεχίσει η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης την αγορά ελληνικών ομολόγων και το 2011. αρνηθεί στο παρελθόν να αναλάβει πολιτικό ρόλο. Το 2007 και το 2009 αρνήθηκε να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ στον ανασχηματισμό του καλοκαιριού δεν δέχτηκε να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών.
(: Αυτές οι δυο τελευταίες παράγραφοι τον αναδεικνύουν σε «ΜΟΡΦΗ», σε προσωπικότητα. Μακάρι, να βρει η Ελλάδα οδηγό. Προσωπικά, εμπιστεύομαι, τον τελευταίο καιρό, τους ανθρώπους που δεν χασκογελάνε δημοσιοσχετίστικα και παραμένουν από σοβαροί έως και θλιμμένοι. Πώς μπορεί να είναι συγκροτημένο άτομο κάποιος και να γελάει σαν χάνος, με όλα αυτά γύρω του; Και να είναι προσωπικά ευτυχής, θα αφήσει τα χαμόγελα για την εντός των τειχών ιδιωτική του ζωή. Αλλιώς, προκαλεί και είναι νούμερο)
ΝΙΚΟΣ Β. ΤΣΙΤΣΑΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63533162
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ
Κύμα υποστήριξης στο Ιντερνετ
«Κίνημα» πολιτών υπέρ της ανάληψης των πρωθυπουργικών καθηκόντων στην κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης από τον πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ Λ. Παπαδήμο δημιουργήθηκε χθες στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Στην ιστοσελίδα www.change.org/petitions ξεκίνησε χθες το πρωί η συλλογή υπογραφών σε επιστολή προς τα κόμματα με αίτημα: «Ο κ. Παπαδήμος πρωθυπουργός.
Επειδή είναι ο μόνος Ελληνας που ενδεχομένως μπορεί να σώσει τη χώρα εφόσον γίνουν σεβαστοί οι όροι του». Η ηλεκτρονική επιστολή διαδόθηκε μέσω Facebook και Twitter σαν «αστραπή». Μέχρι αργά το βράδυ είχαν υπογράψει εκατοντάδες πολίτες, ενώ αρκετοί είχαν σχολιάσει στην ιστοσελίδα την επιλογή τους.
Οι περισσότεροι από τους υπογράφοντες την επιστολή επισημαίνουν ότι χρειάζεται πρωθυπουργός Εθνικής σωτηρίας, όχι κομματικό στέλεχος που να χαίρει της αποδοχής των πολιτών. Οι περισσότεροι που υποστηρίζουν τον κ. Λ. Παπαδήμο για την ηγεσία της νέας κυβέρνησης τονίζουν πως «είναι πιο ικανός από τους Ελληνες πολιτικούς να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και να αποκατασταθεί η ελληνική αξιοπιστία».
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63535499
&&&&
Και η αντίθετη άποψη, επειδή : Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης,- Φωκυλίδης
Λουκάς Παπαδήμος, ο λομπίστας της ολιγαρχίας ενάντια στην εξουσία της πλειοψηφίας
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φαίνεται να συμφωνούν στον από κοινού τους διορισμό του Λουκά Παπαδήμου ως πρωθυπουργού. Δημοκρατική Συμμαχία και ΛΑΟΣ χειροκροτούν, ενώ Δημοκρατική Αριστερά και Πράσινοι θεωρούν την εξέλιξη σχεδόν θετική.
Σύσσωμο το μπλοκ των αστικών δυνάμεων λοιπόν βάζει στο τιμόνι της χώρας έναν άνθρωπο που με καμία διαδικασία δεν έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός.
Κι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τυχαίος. Είναι μέλος του λόμπι που ονομάζεται Trilateral Commission, (: από πού προκύπτει αυτό;). Πρόκειται για όργανισμό που έφτιαξαν στη δεκαετία του 70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών από τις τρεις ισχυρότερες τότε περιοχές του πλανήτη (ΗΠΑ, Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία) και είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών αυτών.
Ιδού τι λέγεται για το λόμπι αυτό από την Αυστραλή ακαδημαϊκό Sharon Beder στο βιβλίο της ”Suiting themselves: how corporations drive the global agenda”, εδώ σελίδα 6:
”H Trialteral Commission είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δίκτυα εταιρειών μπορούν να συμπεριλάβουν υψηλά ιστάμενους σε κυβερνήσεις και δημόσιες διοικήσεις μέσα στις συμμαχίες τους σα συμμάχους εναντίον της δημοκρατίας, (: από πότε οι κομμουνιστές είναι υπέρ της Δημοκρατίας, ρε, παιδιά; Χάσαμε, μήπως, τίποτα επεισόδια; Δικτατορία και απαγόρευση της ελευθερίας του λόγου δεν ευαγγελίζονται οι κομμουνιστές;;;). Η TC δημιουργήθηκε για να ‘διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική’ σε μια εποχή που η δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές. Το 1975, η TC εξέδοσε έκθεση με τίτλο ‘Η Κρίση της Δημοκρατίας’, βασικός συγγραφέας της οποίας ήταν ο Samuel Huntington [θυμ. ‘σύγκρουση των πολιτισμών’ και άλλα αντιδραστικά], (: ένας από τους τρεις ήταν. Ψέμα το «βασικός»), και δήλωνε ότι ‘κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία’. Η έκθεση είπε επίσης ότι ‘χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός μετριάσματος της δημοκρατίας’ και ακόμα ότι ‘η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων’.”*
”Ο ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος David Rockfeller εξήγησε το σκοπό ύπαρξης της TC λέγοντας ότι ‘πρέπει να μειωθεί ο ρόλος της κυβέρνησης. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτά που έκανε η κυβέρνηση και οι εταιρείες φαίνονται να είναι οι οντότητες που είναι πιο λογικό να το κάνουν αυτό’.”
Περισσότερες πληροφορίες για την Trilateral Commission μπορεί κανείς να βρεί και σ’αυτό το βιβλίο – Trilateralism: the Trilateral Commission and elite planning for world management
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι επίσης ο πρώην υποδιευθυντής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ενός μη εκλεγμένου οργανισμού που δεν είναι υπόλογος σε κανέναν και καθορίζει την πολιτική του με βάση τις οδηγίες που παίρνει από σώματα εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Τέτοια σώματα είναι η ”Ομάδα των Τριάντα” (περισσότερα γι’αυτή την ομάδα σε πρόσφατη δημοσίευση του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών) και το ”Σκιώδες Συμβούλιο της ΕΚΤ” (δείτε τα μέλη του στο τέλος αυτού του άρθρου)
Ο Λουκάς Παπαδήμος διετέλεσε επίσης στο παρελθόν μέλoς της Federal Reserve Bank of Boston.
Δε πρέπει να αναμένεται λοιπόν ότι ο κύριος αυτός θα … ”χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του και τις επαφές του για να οφελήσει τον ελληνικό λαό”. Πρόκειται για εκπρόσωπο του διεθνούς τραπεζικού και πολυεθνικού κεφαλαίου που έρχεται με τρόπο ανάλογο που τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα έφεραν στην εξουσία το Μεταξά τη δεκαετία του ’30 και ίσως και με την θετική έγκριση των ευρωπαϊκών ελίτ.
Βασική αποστολή του είναι να επιβάλει στον ελληνικό λαό με αντιδημοκρατικό τρόπο την απόφαση της τελευταίας συνόδου της ΕΕ που προβλέπει της εγκατάσταση ελεγκτών της Κομισιόν (βλέπε task force) και της ΕΚΤ σε όλα τα υπουργεία, τη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος απευθείας από την Τρόικα καθώς και το αποικιακό σχέδιο ”Ήλιος”με το οποίο ξένες πολυεθνικές θα κλέβουν ηλιακή ενέργεια από την Ελλάδα για να καλύψουν ενεργειακές ανάγκες αλλού.
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλη αξιοπρεπής πολιτική επιλογή πέρα από την ένταση των κινητοποιήσεων απαιτώντας εκλογές τώρα και απόρριψη της απόφασης της συνόδου.
Πηγή: http://mygranma.wordpress.com/2011/11/07/papdemos_clearer/
————————
* Το Μώλυ: Επειδή διαβάζω κι εγώ, τώρα, για πρώτη φορά, το κείμενο, κρίνω τα γραφόμενα εντός των παρανθέσεων που ανοίγουν με άνω και κάτω στιγμή/τελεία. Λοιπόν, αυτά τα εντός εισαγωγικών χωρία που παρατίθενται στο κείμενο, δεν έχουν παραπομπή για να τσεκάρουμε την εγκυρότητα τους, ή αν μεταφράζονται κυριολεκτικά, με ακριβεία. Αλλά, βάζω εδώ το εισαγωγικό σημείωμα της έκθεσης ¨Είναι η Δημοκρατία σε κρίση;», για να δείτε ότι ΔΕΝ λέει τέτοια πράγματα κατά της Δημοκρατίας η έκθεση. Ίσα ίσα, τα αντίθετα λέει. Το αν ο Χάντιγκτον σε άλλο βιβλίο λέει «πατάτες», αυτό δεν κάνει ό,τι έχει πει «πατάτα». Και ο Λένιν έλεγε ότι «κρίνουμε κάθε περίπτωση από μόνη της, μια μια, με τη σειρά»…
Is democracy in crisis? This question is being posed with increasing urgency by some of t he leading statesmen of the West, by columnists and scholars, and—if public opinion polls are to be trusted—even by the publics. In some respects, the mood of today is reminiscent of that of the early twenties, when the views of Oswald Spengler regarding «The Decline of the West» were highly popular. This pessimism is echoed, with obvious Schadenfreude, by various communist observers, who speak with growing confidence of » the general crisis of capitalism» and who see in it the confirmation of their own theories.
The report which follows is not a pessimistic document. Its authors believe t h a t, in a fundamental sense, the democratic systems are viable. They believe, furthermore, that democracies can work provided their publics truly understand the nature of the democratic system, and particularly if they are sensitive to t he subtle interrelationship between liberty and responsibility. Their discussion of «The Crisis of Democ r a cy» is designed to make democracy stronger as it grows and becomes more and more democratic. Their conclusions -doubtless in some respects provocative—are designed to serve that overriding objective.
The Trilateral Commission decided to undertake this project because it has felt, rightly in my view, that the vitality of our political systems is a central precondition for the shaping of a stable international order and for the fashioning of more cooperative relations among our regions. Though very much concerned with issues pertaining to foreign affairs, trilateral as well as East-West and North-South, the Trilateral
Commission has promoted the study which follows in the belief that at this juncture it is important for the citizens of our democracies to reexamine the basic premises and the workings of our systems. This rethinking can cont ribute, it is our hope, to the promot ion of the central purposes of the democratic system of government: the combination of personal liberty with the enhancement of social progress. This report has been prepared for the Trilateral Commission and is released under its auspices. The Commission is making the report available for wider distribution as a contribution to informed discussion and handling of the issues treated. The report was discussed at the Trilateral Commission meetings in Kyoto, Japan, on May 30-31, 1975. The authors, who are experts from Nor th America, Western Europe and Japan, have been free to present their own views. The report is the joint responsibility of the three rapporteurs of the Trilateral Commission’s Task Force on the Governability of Democracies, which was set up in the spring of 1974 and which submitted its report in the spring of 1975. The chapter on Japan is the work of Joji Watanuki. The chapter on Western Europe is the work of Michel Crozier. The chapter on the United States is the work of Samuel P. Huntington.
Although only the three authors are responsible for the analysis and conclusions, they were aided in their task by consultations with experts from the trilateral regions. In each case, consultants spoke for themselves as individuals and not as representatives of any institutions with which they are
associated. Those consulted included the following: …. … …
Το Μώλυ 
@Mώλυ
Ρωτάς από που προκύπτει ότι ο Παπαδήμος είναι μέλος του Trilateral. Εδώ είναι η λίστα των μελών ψάξε »Papademos» με ctrl+F
Click to access EU_list_10-11.pdf
Lucas Papademos, Visiting Professor of Public Policy, Kennedy School of Government, Harvard University, Cambridge; Senior Fellow, Center for Financial Studies, Goethe University, Frankfurt-am-Main; former Vice-President,
Iδού τα ακριβή αποσπάσματ από Democracy in crisis που μπορείς να τα βρεις επίσης με ctrl+F
»some of the problems of governance in the United States today stem from an excess of
democracy—an «excess of democracy»»
»Needed, instead, is a greater degree of moderation in democracy.»
Πάρε και μια ομιλία του Τσόμσκι για την Trilateral:
Οι κομμουνιστές είναι υπέρ της δημοκρατίας του λαού και κατά της »δημοκρατίας» του κεφαλαίου από τότε που έχυναν το αίμα τους κατά της ναζιστικής κατοχής, κατά των μοναρχοφασιστών που τη διαδέχτηκαν και κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έχυσε ο κομμουνιστής Δ. Κοτζαρίδης στις 20 Οκτώβρη 2011 όταν δολοφονήθηκε από ασφαλίτες της αστικής τάξης.
Να είσαι ευγενής, τουλάχιστον όταν μπαίνεις εδώ, να προσέχεις την ορθογραφία, να βάζεις εξ αρχής τα αποσπάσματα και να μη λες ΨΕΜΑΤΑ.
Αντιλαβού;
ΥΓ. ΤΣΟΜΣΚΙ: «Η τρόικα θέλει να σας καταστρέψει»
α) “some of the problems of governance in the United States today stem from an excess of democracy—an “excess of democracy””
β) ”Needed, instead, is a greater degree of moderation in democracy.”
Εδώ ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κεφάλαιο από τα παραπάνω χωρία. Είναι γνωστό ότι αποσπασματικές φράσεις δίνουν άλλ’ αντ’ άλλων νοήματα. Γνωστή και παλιά τακτική… Σημειωτέον, το κείμενο αναφέρεται -και το διευκρινίζει- αποκλειστικά και μόνο στις ΗΠΑ.
VI. CONCLUSIONS:TOWARD A DEMOCRATIC BALANCE
Predictively, the” implication of this analysis is that in due
course the democratic surge and its resulting dual distemper in government will mode r a t e. Prescriptively, the implication is that these developments ought to take place in order to avoid the deleterious consequences of the surge and to restore balance between vitality and governability in the democratic system.
Al Smith once remarked that ” t he only cure for the evils
of democracy is more democ r a cy.” Our analysis suggests that applying that cure at the present time could well be adding fuel to the flames. Instead, ——-some of the problems of governance in the United States today stem from an excess of democracy—an “excess of democracy”———— in much the same sense in which David Donald used the term to refer to the consequences of the Jacksonian revolution which helped to precipitate the Civil War. ——-Needed, instead, is a greater degree of moderation in democracy——-. In practice, this moderation has two major areas of application.
First, democracy is only one way of constituting
author i ty, and it is n ot necessarily a universally applicable one. In many situations the claims of expertise, seniority, experience, and special talents may override the claims of democracy as a way of constituting author i ty. During the surge of the 1960s, however, the democratic principle was 114 The Crisis of Democracy extended to many institutions where it can, in the long run, only frustrate the purposes of’those institutions. A university where teaching appointments are subject to approval by students may be a more democratic university but it is not likely to be a be t t er university. In similar fashion, armies in which the commands of officers have been subject to veto by
the collective wisdom of their subordinates have almost invariably come to disaster on the battlefield. The arenas where democratic procedures are appropriate are, in short, limited.
Second, the effective operation of a democratic political
system usually requires some measure of apathy and
noninvolvement on the part of some individuals and groups. In the past, every democratic society has had a marginal population, of greater or lesser size, which has not actively participated in politics. In itself, this marginality on the part of some groups is inherently undemocratic, but it has also been one of the factors which has enabled democracy to function effectively. Marginal social groups, as in the case of the blacks, are now becoming full participants in the political system. Yet the danger of overloading the political system with demands which extend its functions and undermine its authority still remains. Less marginality on the part of some groups thus needs to be replaced by more self-restraint on the part of all groups.
The Greek philosophers argued that the best practical state would combine several different principles of government in its constitut ion. The Constitution of 1787 was drafted with this insight very much in mind. Over the years, however the American political system has emerged as a distinctive case of extraordinarily democratic institutions joined to an exclusively democratic value system. Democracy is more of a threat to itself in the United States than it is in either Europe or Japan where there still exist residual inheritances of traditional and aristocratic values. The absence of such values in the United States produces a lack of balance in society which, in turn, leads to the swing back and forth between The United States 115 creedal passion and creedal passivity. Political authority is never strong in the United States, and it is peculiarly weak during a creedal passion period of intense commi tment to democratic and egalitarian ideals. In the United States, the strength of democracy poses a problem for the governability of democracy in a way which is n ot the case elsewhere.
The vulnerability of democratic government in the United
States thus comes not primarily from external threats,
though such threats are real, nor from internal subversion
from the left or the right, although both possibilities could
exist, but rather from the internal dynamics of democracy
itself in a highly educated, mobilized, and participant society.
“Democracy never lasts long,” John Adams observed. ” It
soon wastes, exhausts, and murders itself. There never was a democracy yet that did n ot commit suicide.” That suicide is more likely to be the product of overindulgence than of any other cause. A value which is normally good in itself is not necessarily optimized when it is maximized. We have come to recognize that there are potentially desirable limits to economic growth. There are also potentially desirable limits to the indefinite extension of political democracy. Democracy will have a longer life if it has a more balanced existence.
@: http://www.wrijneveld.nl/Boekenplank/BoekenVanAanhangersVanDeNieuweWereldOrde/1975-TC-The-Crisis-of-Democracy.pdf
@Tomoly
Από πού προκύπτει αγένεια στη τοποθέτηση του Υ;
Γράφει με ένταση, σαφώς, αλλά αγένεια; Σε τί συνίσταται αυτή;
Επίσης, ποιά είναι τα ψέμματά του κατά την άποψή σας;
Ζήτω η νέα μας κυβέρνηση!
@a8lios
Οι απαντήσεις που ζητάς βρίσκονται στο σχόλιο του φίλου σου.
Διάλογο με φανατικούς δεν είμαστε αργόσχολοι για να κάνουμε.
Δηλαδή:
Ζήτω ο Γάβρος!
Είχα την ευακαιρία στο παρελθόν να γνωρίσω τον κύριο Παπαδήμο σε επαγγελματικό πλαίσιο πριν πολλά χρόνια και θυμάμαι έναν εξαιρετικό επαγγελματία κι έναν ‘γλυκό’, ήπιων τόνων χαρακτήρα.
Αυτό βέβαια είναι προσωπική άποψη. Αυτό το οποίο νομίζω όμως στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι, είναι ότι επιτέλους τα ηνία θα αναλάβει κάποιος που τουλάχιστον έχει ΕΡΓΑΣΤΕΙ και μάλιστα σε σχετικό χώρο. Εκτός βάβαια όσοι θεωρούν την πολιτική επάγγελμα από μόνο του.
γλυψε για καμιά θεσούλα κι εσύ
Ωρέ χρειάζονται θεσούλες τα alien μωρέ;
Κοίτα που πάει αμέσως το μυαλό του ελληνάρα….Ωρέ Ουστ!