Κι όμως! Ο ΓΑΠ είχε δίκιο για το δημοψήφισμα (!!!)
Τι παίζει, τελικά, ρε, πάνσοφοι, οικονομο_αναληταράδες;;; Ε;;;
…Τι εμπιστεύεστε περισσότερο: την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή τις ΧΡΗΜΑΤΑΓΟΡΕΣ;
Ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε υπέρ της δημοκρατίας, ανακοινώνοντας δημοψήφισμα αναφορικά με τις δρακόντειες περικοπές δαπανών, που η ΕΕ και το ΔΝΤ απαιτούν από την Ελλάδα ως αντάλλαγμα για την διάσωσή της. (Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, τις περικοπές που απαιτούνται από την Ελλάδα ως αντάλλαγμα για την διάσωση των μεγάλων ευρωπαϊκών και αμερικανικών τραπεζών που της δάνεισαν χρήματα, και που κινδυνεύουν σοβαρά αν αυτή χρεοκοπήσει).
Αν οι Έλληνες αποδεχτούν τα μέτρα, η ανεργία θα αυξηθεί κι άλλο, οι δημόσιες και οι κοινωνικές υπηρεσίες θα μειωθούν, και το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων θα υποβαθμιστεί περαιτέρω.
Αν αρνηθούν τα μέτρα, και η χώρα χρεοκοπήσει, θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο τα επιτόκια δανεισμού, και αυτό επίσης θα μειώσει το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων. Όμως δεν χρειάζεται να γίνει έτσι. Χωρίς τα μέτρα λιτότητας που απαιτεί η τρόικα, υπάρχουν περισσότερες ελπίδες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, και περισσότερες ελπίδες για ανεύρεση εργασίας.
Δεν θα πρέπει λοιπόν οι Έλληνες να αποφασίσουν από μόνοι τους;
Ασφαλώς, αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών, οι παγκόσμιοι επενδυτές (που ανησυχούν ότι αυτό θα αποτελέσει προηγούμενο), θα αποσύρουν τα χρήματά τους από την Ιταλία. Κάτι τέτοιο θα διέλυε αρκετές μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, και θα προκαλούσε πανικό στην Wall Street. Για αυτό και ο Tim Geithner πιέζει επίμονα την Ευρώπη να σώσει την Ελλάδα.
Κάτι παρόμοιο ζήσαμε και στις ΗΠΑ στο τέλος του 2008, και στις αρχές του 2009. Η Wall Street είχε δώσει πολλά αναξιόπιστα δάνεια, και το ερώτημα που τέθηκε ήταν αν θα έπρεπε το κράτος να την διασώσει.
Στην Αμερική όμως δεν έγινε δημοψήφισμα. Αντί για αυτό, η κυβέρνηση Μπους είπε στο κογκρέσο, πως η χώρα αντιμετωπίζει έναν οικονομικό Αρμαγεδώνα αν δεν σωθούν οι τράπεζες, άνευ όρων. Τα λεφτά δόθηκαν, και όταν ανέλαβε την προεδρία ο Ομπάμα, δόθηκαν κι άλλα.
Έτσι, αντί να αφεθεί η Wall Street στη τύχη της, και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των λαθών της, την διασώσαμε, ρίχνοντας τα βάρη στους απλούς πολίτες. Αν όμως είχαν ερωτηθεί οι πολίτες, είναι πολύ αμφίβολο αν θα συμφωνούσαν. Αν μη τι άλλο, θα έμπαιναν κάποιοι αυστηροί όροι, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι τράπεζες. Οι τράπεζες θα εξυγιαίνονταν, θα υπόκειντο σε ρυθμίσεις, και ίσως να ίσχυε και πάλι ο νόμος Glass-Steagall*.
Κανένας όμως δεν ρώτησε τους πολίτες, η δουλειά έγινε στα κρυφά. Το αποτέλεσμα είναι να τα πηγαίνει μια χαρά η Wall Street, αλλά όχι το υπόλοιπο έθνος. Ο ένας στους τέσσερις ιδιοκτήτες κατοικίας χρωστάει περισσότερα για το στεγαστικό του από ότι αξίζει συνολικά το σπίτι του. Και τώρα η Αμερική, όντας σε ύφεση, μπαίνει και σε περίοδο αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας.
Άρα, ποιο είναι το σωστό; Να κυβερνά η δημοκρατία, ή οι χρηματαγορές;
Αν κρίνουμε από αυτό που συνέβη στην Αμερική, καλύτερα η δημοκρατία….
(: Περικαλώ;;; που ‘λεγε και ο μπάρμπα Γι’αννης, ο Σκαρίμπας…)
Chancellor’s Professor of Public Policy, University of California at Berkeley
http://www.huffingtonpost.com/robert-reich/greek-budget-cuts_b_1069742.html
Μετάφραση: S.A.
Πηγή: http://www.antinews.gr/2011/11/03/131307/
———————————–
* H νομοθεσία Glass – Steagall αποτελείται από δύο τραπεζικούς νόμους των οποίων οι εισηγητές ήταν ο δημοκρατικός γερουσιαστής Carter Glass , πρώην υπουργός των οικονομικών , και ο δημοκρατικός βουλευτής Henry Steagall , πρόεδρος της επιτροπής της βουλής των αντιπροσώπων επί θεμάτων του τραπεζικού συστήματος και νομίσματος .
Η πρώτη νομοθεσία Glass – Steagall θεσπίστηκε τον Φεβρουάριο του 1932 από την ρεπουμπλικανική κυβέρνηση του Henry Hoover , ενώ η δεύτερη νομοθεσία Glass – Steagall θεσπίστηκε τον Ιούνιο του 1933 , από την δημοκρατική κυβέρνηση Franklin D. Roosevelt .
Η πρώτη νομοθεσία αποτελούσε μια προσπάθεια αναχαίτισης της πτωτικής τάσης των τιμών ( αποπληθωρισμός ) , και ως εκ τούτου επέκτεινε τις αρμοδιότητες της Federal Reserve σε σχέση με την προσφορά χρήματος στην οικονομία .
Έτσι , επέτρεψε στην ομοσπονδιακή τράπεζα την επαναπροεξόφληση ( rediscounting) περισσοτέρων περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών , όπως , κυβερνητικές ομολογίες και εμπορικά γραμμάτια .
Επίσης , επέτρεψε για πρώτη φορά την δημιουργία νομίσματος από χαρτονόμισμα χωρίς την κάλυψη χρυσού , αφού η Αγγλία από τον Σεπτέμβριο του 1931 είχε εγκαταλείψει τον χρυσό κανόνα εξαιτίας της αδυναμίας της να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της σε χρυσό .
Η δεύτερη νομοθεσία Glass – Steagall είναι αυτή στην οποία η οικονομική βιβλιογραφία αναφέρεται λόγω της μεγάλης επίδρασης που είχε στο τραπεζικό σύστημα .
Πηγή: http://svistra.blogspot.com/2011/03/glass-steagall.html
ΥΓ. Ο/Η spiros έγραψε:
A, ρε, Γιωργάκη,
στα τελευταία σου τους ξεβράκωσες όλους.
Ξαφνικά η δανειακή σύμβαση έγινε η καλύτερη, τόσο καλή που την υπερασπίζεται και η αριστερά.
Οι καναλάρχες λυσσάξανε όπως και οι «φίλοι» μας οι ευρωπαίοι.
Και ο λαός από κυρίαρχος έγινε ανεπαρκής να κρίνει το μέλλον το δικό του και των παιδιών του.
Δυστυχώς τώρα επτωχεύσαμε και η πτώχευση δεν είναι οικονομική.
Κρίμα.
@http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9915#commentsContainer
Το Μώλυ 
«αντί να αφεθεί η Wall Street στη τύχη της, και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των λαθών της, την διασώσαμε, ρίχνοντας τα βάρη στους απλούς πολίτες»
Δεν συγκρίνονται οι δυο περιπτώσεις. Οι τράπεζες επένδυαν τα λεφτά τους σε μια χώρα της ΕΕ με δυνατό νόμισμα. Αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα διακυβεύονται πολλά περισσότερα από το μέλλον των τραπεζών που τη δάνεισαν. Αλλιώς οι ξένοι θα έδιναν τα λεφτά κατ’ ευθείαν στις τράπεζες και θα τελειώναμε. Καλώς ή κακώς οι αγορές διακινούν και αυγατίζουν τον πλούτο και αν βαρέσουν κανόνι αυτές κλατάρει αλυσιδωτά και η πραγματική οικονομία.
Ας κλατάρει, βρε, alienellin! Ας βαρέσουν κανόνι.
«Οι τράπεζες επένδυαν τα λεφτά τους σε μια χώρα της ΕΕ με δυνατό νόμισμα»: Ωραία. ΕΧΑΣΑΝ. Παίζει κι αυτό. Γι΄αυτό βγαίνει ¨διάφορο». Επειδή υπάρχει ρίσκο. Σώνει και καλά πάντα πρέπει να κερδίζουν;
Δεν γίνεται τα κέρδη στην τσέπη τους και η χασούρα από την δικιά μας. Ρίξε παρακάτω μια ματιά, σε παρακαλώ. Όλα είναι αλληλένδετα. Το λάθος ξεκινάει από πολύ βαθιά. Φονταμενταλιστικά, θεμελιακά, στην βάση του καπιταλισμού- κεφαλαιο_κρατίας. Η Κρίση είναι συστημική. Εξ άλλου, δεν είναι και τόσο καλό σύστημα ο καπιταλισμός, που να κάνουμε και τόσες θυσίες, πια, για πάρτη του. Δες τι γίνεται στην πρωτεύουσά του, τις ΗΠΑ: «ΗΠΑ: Κόλαση ή Παράδεισος;?;»- https://gkdata.wordpress.com/2011/09/14/%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%82/
«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΧΡΕΩΝ, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία, (: New York = Νέο Amsterdam). Το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική (: καπιταλιστική) εποχή.
Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με ΜΑΓΙΚΟ ΡΑΒΔΙ προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα.
Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος -καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό- το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ και τη σύγχρονη ΤΡΑΠΕΖΟ_ΚΡΑΤΙΑ»,
(Καρλ Μαρξ Το Κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, σ. 779, μτφ, Παναγιώτη Μαυρομάτη, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1978).
«Επειδή το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κτλ. πληρωμές, το σύγχρονο ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ σύστημα έγινε α ν α γ κ α ί ο σ υ μ π λ ή ρ ω μ α του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν’ αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, ΧΩΡΙΣ να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μ ε τ ά ό μ ω ς απαιτούν ΑΥΞΗΜΕΝΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ, (: όρα, τώρα, …κακή ώρα!!!). Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει ΔΙΑΡΚΩΣ σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, που άξονάς του είναι οι ΦΟΡΟΙ στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής ΑΥΞΗΣΗΣ».
Καρλ Μαρξ Το Κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, σ. 780-781, μτφ, Παναγιώτη Μαυρομάτη, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1978.
@UP- ΟΨΙΣ, περί της ελληνικής και διεθνούς Κρίσης- https://gkdata.wordpress.com/2011/06/02/up-%CE%BF%CF%88%CE%B9%CF%83-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7%CF%82/
Τι λες; όλα αυτά που ζούμε, σήμερα, με το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, δεν εξηγούνται από τα παραπάνω;
Χαιρετώ!
A όχι! Μην με ξαναβάζεις να διαβάσω Μαρξ, το έκανα μια φορά κλύσμα στα νιάτα μου και δεν προτίθεμαι να το ξανακάνω. Άσε δηλαδή που από τα παραπάνω δεν καταλαβάινω τίποτα – ΄κλασικό κόλπο της περιστροφικής αφήγησης.
Ο Κάρλ Μάρξ βασίζει όλη τη θεωρία του στην παραδοχή ότι οι επιχειρηματική δραστηριότητα είναι αργοσχολία και ότι όλοι η εργασία όλων των ανθρώπων είναι ισάξια. Παραδοχές τόσο σουρρεαλιστικές όσο αυτό που ζόυμε σήμερα. Σαφώς και ο καπιταλισμός όπως και ο κομμουνισμός είναι καταστροφικοί. Αυτό που χρειάζεται είναι μαι μέση λύση. Όποτε οι αγορές αφήνονται ανεξέλεγξτες αυτά γίνονται. Όμως το ας «Ας κλατάρει, βρε, alienellin! Ας βαρέσουν κανόνι» στο σημείο που βρισκόμσατε σημάινει ότι θέλουμε δεν θέλουμε θα κλατάρουμνε κι εμείς μαζί.
Αγαπητέ μου αν ο καπιταλισμός απέτυχε μια ο κομμουνισμ΄οσοσιαλισμός απέτυχε δέκα. Μην μπερδεύεις τις κακές πολιτικές με θεωρητικά σχήματα. Κακή, φιλοχρήματη δια΄χείριση έγινε. Άστον Μαρξε στο χρονοντούλαπο.
Όχι οι φόροι δεν είναι κακοί. Είναι το τι κάνεις αυτούςτους φορους. Άμα τους μετατρέπεις σε μίζες και μισθούς αργόμισθων όπως εμείς- κακώς. Άμα τους μετατρέπεις σε γιατρούς και σε κοινωνική πρόνοια όπως η Σουηδοί – καλώς. Μην τρελαθούμε κιόλας
«Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα» Εεεε…Κάπως λογικό το βρίσκω αυτό; Που είναι το μεμπτό;
Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι χρειάζεται ΕΛΕΓΧΟΣ του συστήματος, ένα μάθημα που μας το έδωσε η ΄ζωή με το κράχ του 30, αλλά δυστυχώς η ανθρωπότητα δεν μαθαίνει από τα λάθη της. Αν μπει στο Σύνταγμα μιας χώρας ανώτατο όριο στο ποσοστό του χρεόυς, ας πούμε, θα αποτραπεί η δημιουργία μιας τέτοιας κατάσταησης στο μέλλον. Όπως επίσης θεωρώ απαράδεκτο την ανεξέλεγκτη εμφάνιση καταστροφικώφν επενδυτικών προϊόντων τύπου CDS. Αν αυτά και άλλα τέτοια είχαν απαγορευτεί και οι αγορές περιορίζονταν στον θεσμικό και λειτοπυργικό τους ρόλο, ολόκληρος ο δυτικός κόσμος θα ήταν αλλού σήμερα.
Είναι απολύτως δυνατόν να μια χώρα να ζει στα όρια του πλούτου που παράγει. Κι εδώ μπαίνει η σωστή διαχείριση που λέγαμε. Και μια τελευταία σημείωση: είναι άλλο να δανείζεσαι για να καταναλώσεις, κι άλλο για να επενδύσεις σε μια παραγωγική δραστηριότητα.